Leesautobiografie

Wanneer ik mijn eerste stapjes leerde zetten en mijn eerste woordjes begon uit te spreken, vond ik al snel mijn weggetje naar prentenboeken. Ik zag dat mijn mama iedere avond een verhaaltje voorlas aan mijn grote zus en dat wilde ik ook. Ik moet wel eerlijk toegeven dat het in het begin niet meer was dan een truc om langer op te mogen blijven, maar al snel begon ik boeken echt fantastisch te vinden.

Iedere maandag na school maakte ik met mijn mama en zus een uitstap naar de bibliotheek. Een uitstap? Hoor ik jullie al denken.. Ja, een uitstap! Uren bleef ik daar, uren! In de bib waar ik toen naartoe ging, die van Tervuren, was er een grote afdeling met allemaal prentenboeken. Per kaart had je recht op tien boeken, hetgeen wilde zeggen dat ik uit honderden boeken er slechts tien kon uitkiezen. Geloof me, dat was de hel. Ik maakte daar een heel spel van. Eerst deed ik een eerste ronde en keek ik welke boekjes mij leuk leken. Meestal had ik na die ronde dan een stapel van ongeveer 50 boeken. Daarna legde ik al deze boeken verspreid op de grond en keek ik naar de prentjes. Vervolgens legde ik de boeken waarvan ik de prenten lelijk vond weg en bleven er meestal nog ongeveer vijf boeken teveel over. Dan begon de keuzestress pas echt, zeker als mijn mama dan nog naar mij toe kwam om te zeggen dat ik mij moest haasten.  Het heeft mij dikwijls bloed, zweet en tranen gekost om de knoop te kunnen doorhakken. Wat zijn dat toch geweldige herinneringen, ook al was dat kiezen toen een marteling voor mij. Ik vond het zo leuk.

Wanneer ik dan in het eerste leerjaar zat en we stilletjes aan zelf leerden lezen, werd er heel veel aandacht besteed aan onze vooruitgang. Dat is logisch, maar toch hield ik niet van die druk. We werden regelmatig getest door de juf, die dan keek hoe je leesniveau geëvolueerd was. In mijn geval ging dat heel goed, ik steeg heel snel. Ik vond het leuk om zelf te lezen, maar ik hield er meer van als iemand mij voorlas. Gelukkig kwam er gedurende dat jaar iedere week een juf boeken voorlezen in onze klas. Ze nam dan telkens een mand mee vol boeken en dan moesten de leerlingen stemmen op het boek naar hun keuze. Het boek met de meeste stemmen las ze voor. Dat vond ik geweldig, ik vond het echt spijtig dat ze in het tweede leerjaar niet meer kwam. Ik bereikte het hoogste leesniveau tamelijk snel vergeleken met mijn leeftijdsgenoten, maar ik vond het niet meer leuk om te lezen. Ik vond het moeilijk om mij zo lang op een zelfde verhaal te concentreren.

In het vierde leerjaar kreeg ik voor mijn verjaardag een boek van een vriendin. "Ohnee", dacht ik, want in die tijd kon je mij met alles plezier doen, behalve met een boek. Als ik las, was dat tegen mijn zin. Het boek heette 'De wonderbaarlijke reis van Edward Tulane', geschreven door Kate Dicamillo. Aangezien het daar toch maar lag te liggen, besloot ik een inspanning te doen en het te lezen. 'WOW', in één ruk las ik het uit. Ik vond het een fantastisch boek. Hierdoor begon ik terug te lezen. Niet enorm veel, maar toch genoeg. Ik begon aan de boeken van Geronimo stilton, vier vriendinnen één spijkerbroek,... Ik maakte de series waaraan ik begon nooit af. Ik denk dat dit vooral komt doordat ik heel veel fantasie heb. Wanneer ik dan een boek lees, wil ik zelf kunnen beslissen hoe het verhaal afloopt. Ik vind het niet fijn dat je een verhaal aan het lezen bent en weet dat het einde al vaststaat.

Vanaf het eerste middelbaar begonnen we pas echt met lezen. Ieder jaar opnieuw krijgen we een stapel boeken die verplicht gelezen moeten worden. Die boeken gaan altijd over maatschappelijke problemen, als ze niet over drugs gaan dan gaan ze over oorlog of over mensen met een beperking. Ik begrijp heel goed dat het belangrijk is dat we die boeken lezen, maar na van elke soort één boek gelezen te hebben, hing mij dat echt de keel uit. Bovendien dacht ik altijd dat veel mensen graag boeken lezen, omdat ze dan kunnen wegvluchten van de realiteit, maar als je boeken moet lezen over een realiteit die nog erger is dan de jouwe, dan is daar toch ook niks meer aan?

Graag boeken lezen is dus aan mij niet gegeven. Toch  kan ik er soms het plezier van inzien. In de vakantie lees ik meestal wel een beetje, maar niet ontzettend veel. Ik schrijf liever mijn eigen verhalen. Nog niet zo lang geleden heb ik De Weeffout In Onze Sterren gelezen, na het zien van de film. Dat verhaal heb ik zeer graag gelezen. Ik vind dat de schrijver van dat boek, John Green, een bijzonder mooie schrijfstijl heeft en daarom zou ik graag ook zijn andere boeken lezen als ik daar de tijd voor vind. Sindsdien heb ik enkel nog boeken gelezen voor school, in het Nederlands, Frans en Engels. Ik lees eigenlijk liever in het Engels dan in het Nederlands, want als ik bijvoorbeeld een verfilmd boek aan het lezen ben, heb ik altijd de reflex om in mijn hoofd de tekst naar het Engels van in de film te vertalen. Ik heb ook een vriendin die prachtig kan schrijven en die bezig is met het schrijven van een boek. Zij stuurt mij telkens wanneer ze een nieuw hoofdstuk af heeft, haar nieuwe tekst naar mij door en dan lees ik die. Ik mag haar ook ideeën geven voor een vervolg, of om haar tekst te verbeteren. Dat vind ik erg leuk, want ik vind dat ze super mooi schrijft en ik vind het leuk om mee te schrijven.

Ik heb het altijd raar gevonden dat die liefde voor boeken, die ik vroeger in heel grote mate had, compleet is omgekeerd. Ik ga regelmatig babysitten op kleine kindjes en ik vind het geweldig als ze willen dat ik een verhaaltje voorlees. Het is  alsof ik terugkeer naar mijn kindertijd, zeker als het een boekje is dat ik vroeger zelf heb gelezen. Ik hou zoveel van die nostalgie, ik vind het voorlezen het leukste van de hele oppas- avond. Als de kindjes niet willen dat ik een boekje voorlees, ben ik zelfs wat ontgoocheld.

Soms vind ik het spijtig dat ik niet graag lees, maar uiteindelijk kan ik er toch niets aan veranderen. Ik hoop in de komende jaren een auteur te ontdekken die mijn liefde voor lezen massaal doet omkeren, want dat kan ik toch wel gebruiken.